திருக்குறள் | அதிகாரம் 97
பகுதி II. பொருட்பால்
2.4 ஒழிபியல்
2.4.2 மானம்
குறள் 961:
இன்றி யமையாச் சிறப்பின வாயினும்
குன்ற வருப விடல்.
பொருள்:
உயிரைப் பாதுகாப்பதற்கு அவை இன்றியமையாததாக இருந்தாலும் கவுரவத்தை கெடுக்கும் செயல்களை தவிர்க்கவும்.
குறள் 962:
சீரினும் சீரல்ல செய்யாரே சீரொடு
பேராண்மை வேண்டு பவர்.
பொருள்:
தங்கள் கௌரவத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள விரும்புபவர்கள், நிச்சயமாக, அவமானகரமான எதையும் செய்ய மாட்டார்கள்.
குறள் 963:
பெருக்கத்து வேண்டும் பணிதல் சிறிய
சுருக்கத்து வேண்டும் உயர்வு.
பொருள்:
நல்ல அதிர்ஷ்டத்தின் மத்தியில் அடக்கத்தை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள், மேலும் கடினமான காலங்களில் உங்கள் கண்ணியத்தை காப்பாற்றுங்கள்.
குறள் 964:
தலையின் இழிந்த மயிரனையர் மாந்தர்
நிலையின் இழிந்தக் கடை.
பொருள்:
தங்கள் உயர்ந்த நிலையில் இருந்து விழுந்தவர்கள் தலையில் இருந்து விழுந்த முடியைப் போன்றவர்கள்.
குறள் 965:
குன்றின் அனையாரும் குன்றுவர் குன்றுவ
குன்றி யனைய செயின்.
பொருள்:
குன்று போல் உயர்ந்தவர்களும் இழிவான செயல்களைச் செய்தால் தாழ்வாகக் கருதப்படுவார்கள்.
குறள் 966:
புகழின்றால் புத்தேணாட்டு உய்யாதால் என்மற்று
இகழ்வார்பின் சென்று நிலை.
பொருள்:
ஒருவன் ஏன் தன்னை நிந்திக்கும் ஒரு மனிதனின் பின்னால் ஓட வேண்டும் அல்லது நிற்க வேண்டும்? இது பூமியின் புகழையோ அல்லது வானத்தின் புகலிடத்தையோ அளிக்காது.
குறள் 967:
ஒட்டார்பின் செய்றொருவன் வாழ்தலின் அந்நிலையே
கெட்டான் எனப்படுதல் நன்று.
பொருள்:
நம்மை இழிவுபடுத்தியவர்களை பின்தொடர்ந்து பொருள் பெறுவதை விட, அவன் தன் உயிரை விட்டான் என்று அவனைப் பற்றி கூறுவது நல்லது.
.
குறள் 968:
மருந்தோமற்று ஊனோம்பும் வாழ்க்கை பெருந்தகைமை
பீடழிய வந்த விடத்து.
பொருள்:
உயரிய குடியில் பிறந்தவர்கள் தங்கள் மானம் போகும்போது தங்கள் உடலை உயிருடன் வைத்திருப்பது நிச்சயமாக நிரூபிக்கப்படாது
குறள் 969:
மயிர்நீப்பின் வாழாக் கவரிமா அன்னார்
உயிர்நீப்பர் மானம் வரின்.
பொருள்:
தன் ஒரு முடி நீங்கினால் உயிர்விடும் கவரிமானைப் போன்றவர்கள், தங்கள் மானம் இழந்து உயிரைக் காக்கும் நிலை வந்தால் அப்போதே உயிரை விட்டுவிடுவார்கள்.
குறள் 970:
இளிவரின் வாழாத மானம் உடையார்
ஒளிதொழுது ஏத்தும் உலகு.
பொருள்:
தமக்கு அவமானம் வந்தபோது உயிரை விட்ட மானமுள்ளவர்களை உலகத்தார் போற்றி வணங்குவார்கள்.